Ouders van kinderen met een visuele beperking bloggen over hun gezinsleven en de opvoeding van hun blinde of slechtziende zoon of dochter. Dit keer een blog van Anouk. Zij vertelt over spelen op het schoolplein.
Tess komt in tranen thuis en is erg verdrietig. Ze heeft ruzie gehad met haar vriendinnetjes. Die wilden tijdens de pauze niet bij haar blijven om te spelen. Ik vraag haar waarom. Ze legt al snikkend uit dat haar vriendinnen met andere kinderen wilden spelen: rennen en tikkertje doen. ‘En dan ben ik bang dat ik alleen op het schoolplein achterblijf’ vertelt ze. Mijn hart krimpt even samen. Dit is voor het eerst dat we deze uitdaging hebben, en die is ook nog eens heel logisch. Ik begrijp de situatie helemaal. De vriendinnen zijn al zo trouw en blijven vaak bij Tess tijdens de pauzes en het overblijven, maar soms willen zij ook even (alleen) rennen of tikkertje doen… Hoe gaan we dit oplossen?
Als we ’s middags weer op school komen overleg ik met de juf. Ze geeft aan dat ze ook even moet zoeken naar een goede oplossing voor iedereen. Wij komen met ideeën hoe Tess zich met of zonder ander kindje of vriendinnetje kan vermaken in de pauze. Onze oppas komt met het idee om een rugzak te vullen met speelgoed waarmee Tess zich een tijdje alleen kan vermaken en die altijd mee naar buiten kan. We kopen een hoelahoep met geluid en vullen haar iPod met luisterverhalen. Ook Koninklijke Visio denkt mee en brengt de Swinx, een sprekende spelcomputer voor binnen en buiten waar elk klasgenootje wel een keer mee wil spelen. Het blijkt te werken. En de juf kan Tess ervan overtuigen dat ze haar nooit alleen op het speelplein achter zal laten.
Dit is een van de vele kleine uitdagingen die we tegenkomen op onze weg. Met wat creatieve ideeën en het meedenken van de juffen en meewerken van de kinderen komen we er altijd wel uit. Toch doet het elke keer bij ons weer even pijn. Maar zo zal het altijd blijven gaan. Er zullen uitdagingen op ons pad blijven komen. Tess kan heel goed uitleggen wat het probleem is, denkt graag mee in oplossingen en past zich vervolgens makkelijk aan een nieuwe situatie aan. Samen komen we er wel uit!
Een leuk filmpje over de Swinx is te vinden op youtube.
Over deze blog
Mijn naam is Anouk. Samen met Edo zijn wij ouders van 3 dochters (6, 4 en 1 jaar). Tess (6 jaar) is ziend geboren, maar volledig blind geworden door een bacteriële infectie die de bloedvaten en zenuwen in haar ogen hebben aangetast toen ze 10 maanden was. Ze zit in groep 3 van een reguliere school.
Marian zegt
14 november 2016 op 17:03Lieve Anouk, mooi geschreven! Ik weet dat ’t pijn doet, dat ’t lastig is, zulke bergen en dalen, die grote uitdagingen met al die emoties. Maar nog sterker dan dat, weet ik dat je dat aankunt. Samen. Samen met Tess, met haar gezin, familie, met haar wereldje. Maar ook samen met lotgenoten, andere ouders. Jouw blog zal weer andere ouders helpen. Net als dat mijn tips jou wel eens geholpen hebben. Samen, dus.
Anouk zegt
15 november 2016 op 12:29Hi Marian, inderdaad! Je moet er door heen, is geen keuze, en alle beetjes hulp en tips helpen! Bedankt!
Laura zegt
14 november 2016 op 20:23Bedankt voor deze blog. Dit is precies waar ik me soms vragen over stel voor de toekomst. Fijn om ideeën en ervaringen te lezen. Merci!
Sander zegt
16 november 2016 op 10:40Dank voor je verhaal,
Wij als ouders van een blind jongetje van een jaar vragen ons ook nog veel dingen af hoe alles zal gaan in de toekomst.
Elisabeth zegt
18 november 2016 op 09:24Heel herkenbaar, Anouk. Op onze school mag ons dochtertje met een maatje soms eerder naar binnen. Verder spelen ze veel met een taxi-fietsje en is er een Bilibo aangeschaft.
bart zegt
3 januari 2017 op 10:44ik deed in de lagere school o.a. mee met basketbal. Er ontstond spontaan een nieuwe regel: als ik erin slaagde de bal aan te raken, dan mocht ik een vrijworp doen. Dat ging erg spontaan want het was toch meeestal geen doelpunt ;-)