Ouders met een visuele beperking bloggen over hun gezinsleven en de opvoeding. Dit keer een blog van Ellen. Zij vertelt over een dansoptreden van haar zoon.
Vandaag was het weer zover: het jaarlijkse open podium tijdens de weeksluiting van Oscar. De kinderen mogen dan zelf kiezen wat ze voor het publiek willen doen. Oscar was resoluut in zijn keuze: “ik ga dansen.” Niet zo gek want dat is wat hij het liefst doet. Elke dag zien wij hem minstens een keer door de woonkamer swingen. Soms probeer ik door met hem mee te dansen, uit te vinden hoe hij dat doet. Ik heb dus best enig idee. Al vindt Oscar uiteraard dat ik er niks van kan en hem op zo’n moment gruwelijk in de weg loop. Vandaag was ook zeker niet de eerste keer dat ik in het publiek zat en hij in zijn eentje op het podium de show stal. Waar haalt hij het lef vandaan om daar zonder enige verlegenheid zijn ding te doen?
Natuurlijk, ik vind het fantastisch en ben gewoon een trotse moeder. Naast trots voelde ik vandaag ook iets anders. Iets dat er altijd wel is, maar vandaag op de voorgrond wilde. Ik voelde een enorm gemis. Ik hoorde het publiek dat meeklapte, de vrolijke muziek van het liedje ‘Ik voel me sexy als ik dans’. Wat er op het podium te zien was……. natuurlijk, een van onze zoons die zich stond uit te sloven. Of was het een jongetje dat daar super cool stond te dansen? Vond de rest het wel echt leuk? Of lachten zijn klasgenootjes hem uit? Of keken ze vol bewondering naar zijn lef? Ik kon het niet bekijken, niet observeren en niet met Oscar delen. Ik kon niet zien of hij er zelf van genoot. Oh, wat deed dat pijn. De tranen stroomden over mijn wangen.
Tot ik ineens dacht: “straks ziet hij dat ik hier zit te huilen en verpest ik zijn act.” Dus met veel pijn en moeite toverde ik de glimlach van de trotse moeder tevoorschijn. En Oscar, die heeft gelukkig niks gemerkt. Het is maar goed dat de grens tussen trots en pijn zo dun is. Dan kan ik die makkelijk oversteken.
Over deze blog
Ik ben Ellen, 45 jaar, werkzaam als beleidsmedewerker, blind en getrouwd met Bert die goedziend is. Samen zijn wij ouders van twee jongens van 9 en 11 jaar.
Hannie Minnen zegt
22 december 2016 op 13:05Hallo Ellen het is zo herkenbaar voor mij, ik ben slechtziend en heb dit meerdere malen meegemaakt bv bij sinterklaasfeesten op school ik kon de reatie niet van het gezicht van mijn zoon aflezen tja en dan kwamen de tranen.. Bij kerstvieringen op de basisschool durfde ik mij nauwelijks te bewegen, bang dat er brandende kaarsen omver gingen.