Het is een heerlijke, zachte zomeravond en we eten met vrienden in de tuin.
Hun dochtertje, Miriam (3), vraagt me vanuit haar kinderstoel: “Jij kan toch een beetje niet zo goed kijken?” Ik antwoord haar dat ik blind ben en dat ik inderdaad niet goed kan kijken. “Zo heb je zwartkijkers, pottenkijkers en verrekijkers” voeg ik er filosofisch aan toe. Miriam heeft een felroze zonnebril op en roept spontaan: “ik ben een roze kijker!” We lachen om haar vindingrijkheid. Terwijl ze rustig verder eet, is ze lange tijd stil en kijkt bedachtzaam. Dan vraagt ze me: “Albert, wat voor kleur blind ben jij?”
Deel uw ervaring in een miniblog!
Op www.oogvereniging.nl delen we regelmatig ervaringsverhalen van mensen met een oogaandoening. Veel lezers herkennen zich in de situaties van anderen. Omdat we veel reacties krijgen op deze verhalen hebben we de miniblog in het leven geroepen: een kort persoonlijk verhaal van maximaal 120 woorden waarin een grappige, ontroerende of verrassende situatie rondom het leven met minder zicht wordt beschreven. Doet u ook mee? Mail uw miniblog naar info@oogvereniging.nl. Dit mag anoniem, maar hoeft niet. De redactie behoudt het recht om verhalen in te korten of niet te plaatsen.
