Noem me stoer, dapper of verstandig; ik vind het verschrikkelijk.
De afstand tussen willen en kunnen is voor mij te groot. Ik had graag nog jaren willen werken, maar mijn lijf gaf signalen: pijn en eeuwige vermoeidheid. Roofbouw noemen ze dat, en natuurlijk voelde dat niet goed.
Tijdens mijn revalidatie de afgelopen maanden heb ik leren inzien dat het zo niet verder kan. Werken moet ik loslaten. Voor altijd is echt heel definitief.
Aan de ene kant ben ik opgelucht dat ik niet meer hoef, aan de andere kant zijn er de tranen om wat er is geweest.
Er komt echt wel weer iets wat bij mij past, maar voor nu is werken verwerken geworden.
Hincka Rosdorf
Deel uw ervaring in een miniblog!
Veel lezers herkennen zich in de situaties van anderen. Daarom hebben we de miniblog in het leven geroepen: een kort persoonlijk verhaal van maximaal 120 woorden waarin een grappige, ontroerende of verrassende situatie rondom het leven met minder zicht wordt beschreven.
Doet u ook mee? Mail uw miniblog naar communicatie@oogvereniging.nl. Dit mag anoniem, maar hoeft niet. De redactie behoudt het recht om verhalen in te korten of niet te plaatsen.