Nieuwe miniblog: Troost?

Na een paar minuten zit ik met een huilend oog met mijn kin op het ene steuntje en met mijn voorhoofd tegen een ander steuntje. Mijn hoofd trekt zich langzaam terug. Dan voel ik de warme hand van de oogarts die mij voorzichtig in mijn nek vastpakt. Het voelt als een troostende hand. Ik huil van dankbaarheid. De tweede keer dat ik de hand voel, merk ik dat er wat dwang vanuit gaat. Ineens snap ik het. Het is geen troost, het is mijn wijkende hoofd dat terug in de steun moet. Bij een volgend oogartsbezoek vertel ik hem dat ik het zo’n lief gebaar vond en dat het mij ontroerde. Recht in mijn gezicht schatert de oogarts het uit: ‘Hahaha, troost? Je hoofd ging gewoon te ver naar achteren!’

Deel uw ervaring in een miniblog!

Veel lezers herkennen zich in de situaties van anderen. Daarom hebben we de miniblog in het leven geroepen: een kort persoonlijk verhaal van maximaal 120 woorden waarin een grappige, ontroerende of verrassende situatie rondom het leven met minder zicht wordt beschreven.

Doet u ook mee? Mail uw miniblog naar communicatie@oogvereniging.nl. Dit mag anoniem, maar hoeft niet. De redactie behoudt het recht om verhalen in te korten of niet te plaatsen.