In bijzijn van haar kinderen overleed op 8 mei jl. onze gewaardeerde vrijwilliger Alwine Hardus in de leeftijd van 70 jaar. Ons medeleven gaat uit naar de naaste familie.
“Er is niets dat voorgoed verdwijnt, als je de herinnering bewaart”
Wij nemen afscheid van een zeer gewaardeerde vrijwilliger, een prachtig mens.
Geschreven door: Suzanne van den Bercken
Alwine Agnes Clementina Maria Hardus
Waalwijk 17 januari 1947 – Ede 8 mei 2017
“Lo es como es”
Het is zoals het is
In het bijzijn van haar kinderen is ze er in diepe slaap rustig
tussenuit gepiept.
Met deze tekst op de rouwkaart lieten de kinderen weten dat aan het leven van hun moeder een einde is gekomen. Op 13 mei namen in crematorium Slingebos te Ede familie, vrienden, collega’s en vrijwilligers van onder meer de Oogvereniging afscheid. Het was een bijeenkomst doordrenkt van dankbaarheid, liefde, verdriet en humor.
Sinds een paar maanden wist Alwine dat ze kanker had. Genezing was niet mogelijk. Net als haar man, Jaap van Lelieveld, die in 2015 aan dezelfde ziekte overleed, koos Alwine ervoor geen gebruik te maken van levensverlengende behandelingen. Dat het einde zo snel kwam, voorzag niemand.
Ons medeleven gaat uit naar haar kinderen, hun partners en de kleinkinderen, die in anderhalf jaar tijd afscheid moesten nemen van twee bijzondere dierbaren. Wij wensen hun sterkte toe.
Ruim 40 jaar maakte Alwine zich sterk voor de belangen van anderen. De bezige bij deed dit op tal van terreinen: mobiliteit, (digitale) toegankelijkheid, (technische) hulpmiddelen, computeraanpassingen, verzekeringen, het persoonsgebonden budget en meer. Alwine werkte onder meer voor Per Saldo, was actief met stichting Spits en voor de Oogvereniging. Ze nam deel aan diverse commissies en werkgroepen. Ook aanvaardde ze diverse bestuursfuncties, zoals het voorzitterschap van de ondernemingsraad van Per Saldo en het bestuurslidmaatschap van de Nederlandse Vereniging van Geleidehondgebruikers (nu de Themagroep Geleidehondgebruikers van de Oogvereniging).
Haar professionaliteit en deskundigheid, maar vooral haar open blik en altijd aanwezige humor maakten haar een zeer gewaardeerde en geliefde collega-vrijwilliger. Op haar eigen wijze heeft ze veel betekend voor mensen met een (visuele) beperking, maar natuurlijk ook voor velen zonder beperking.
Het vrijwilligerswerk heeft Alwine ook veel gebracht. Het meest waardevolle was ongetwijfeld haar liefde en rustpunt, Jaap van Lelieveld. Jaap en Alwine ontmoetten elkaar zo’n 40 jaar geleden als vrijwilligers van de commissie Hulpmiddelen van de Nederlandse Vereniging van Blinden en Slechtzienden (de NVBS). Tussen hen groeide een prachtige relatie. Ze vulden elkaar aan; samen waren ze compleet. “Ik zal eens kijken of Jaap gelijk had,” zei Alwine in één van onze laatste gesprekken. Jaap geloofde niet in iets na de dood. Voor deze ene keer hoop ik dat hij ongelijk had. Ik wens hun toe dat zij elkaar gevonden hebben en samen weer compleet zijn.
Alwine hielp graag mensen. Velen herinneren zich haar als vrijwilliger van de Slechtzienden- en Blindenlijn (telefonische vraagbaak die tegenwoordig de Ooglijn heet). Via trainingen bij Per Saldo aan mensen met een persoonsgebonden budget gaf ze graag haar kennis door. Ze liet zien hoe je regie houdt over je eigen leven en hoe je de hulp die je nodig hebt zo regisseert dat deze daadwerkelijk behulpzaam is. Ze legde dat niet alleen uit, ze leefde het voor.
Met haar praktische instelling en het plezier dat ze had in het uitproberen van nieuwe dingen – ‘een beetje prutsen’ noemde ze het zelf -, was Alwine voor veel blinden en slechtzienden een bron van tips en informatie als het ging om computeraanpassingen, hulpmiddelen en huis-tuin-en-keukenzaken.
De belangen van geleidehondgebruikers en hun viervoeters lagen Alwine – zelf ook geleidehondgebruiker – na aan het hart. Van 2005 tot aan haar reis naar Japan begin april 2017 is ze hiervoor onafgebroken actief geweest. Recent nam ze deel aan de Onderzoekscommissie Herstructurering 2016 en de Wervings- en selectiecommissie 2017 van de Themagroep Geleidehondgebruikers. De afgelopen vijf jaar heeft ze het ledenblad De Beugel geredigeerd.
Alwine had altijd een luisterend oor en waar mogelijk stond ze klaar met goede raad. Zelf noemde ze dat ‘gewoon een adviesje’. Zo zei ze mij in 2007 bijvoorbeeld: “Het maakt niet uit dat je twijfelt, je moet het gewoon doen.” Daar volgde van mijn kant een “Ja maar” op, waarop het nuchtere antwoord luidde: “Tja, als je valt, sta je gewoon weer op; daar ga je niet dood van”. Ze had gelijk. Met haar prachtige humor en zachtheid kon Alwine in moeilijke momenten lucht scheppen. Wie de lichtjes in haar ogen niet kon zien, kon ze horen.
Veel vrijwilligers vonden Alwines levenshouding inspirerend. Zoals op de rouwkaart staat: “Het is wat het is”. Ze zei dat vaak als dingen tegenzaten. De herinnering aan haar hartelijke lach om dingen die niet zo gingen als we verwachtten of hoopten zal bij menigeen nog vaak een glimlach op het gezicht toveren. Ze omarmde het leven; ook de tegenslagen. Ze omarmde ze, aanvaardde ze en ging door. ‘Als je er maar aan blijft werken, komt het uiteindelijk goed’, zei ze onlangs. Door die instelling kon ze doorgaan en liet ze niet los waar ze aan begon. Uit zo’n levenshouding spreekt vertrouwen. Vertrouwen in jezelf, in de ander… Vertrouwen in de loop van het leven. Het is hoopgevend dat het is zoals het is en morgen anders kan zijn.
Aan de reis door dit leven is voor Alwine een einde gekomen. Na de laatste moeizame kilometers komt er nu rust. Wie met Alwine langs het levenspad heeft mogen wandelen, zal de dankbaarheid daarvoor voor altijd met zich meedragen. Wij gaan verder met onze eigen reis door het leven. Alwine, We zullen je missen.
Het is wat het is. ‘Niets verdwijnt voorgoed, als je de herinneringen bewaart’, staat bij binnenkomst in de aula van het crematorium op het projectiescherm. Als je de lichtjes in de ogen van Alwine blijft zien en horen, blijven de herinneringen, de liefde en de humor leven. Het gevoelde verdriet en gemis van dit moment zullen tot rust komen, because ‘everybody goes through lights and shadows’. Voor wie droevig achterblijft: Nu huil je nog, maar morgen dans je weer!