Jessyca (27) is slechtziend en slechthorend. Ze vertelt openhartig over de invloed van de coronacrisis op haar leven. Ze wil allereerst benoemd hebben dat dit haar persoonlijke ervaring is. ‘Net zoals iedere slechtziende iets anders ziet of niets ziet, zal ook iedereen op zijn manier – en dus anders – omgaan met deze periode. Over het algemeen vind ik overigens dat ik niet mag klagen: zowel ik als mijn naasten hebben geen corona (gehad) en zijn ook niet getroffen door de economische gevolgen van de pandemie’ begint Jessyca.
Hoe het begon
We schrijven 12 maart 2020. Ik was aan het werk bij de provincie Drenthe als junior content medewerker en keek samen met collega’s naar de persconferentie op een iPad. Na de persconferentie hing er een vreemde stemming, die nog het beste te vergelijken viel met wanneer de leraar vroeger plots ziek werd en je ineens een tussenuur had. Die zondag volgde de aankondiging van de lockdown en was er van een ‘bevrijd’ gevoel al geen sprake meer. De anderhalvemeter-samenleving was een feit en daarin mocht je alleen buiten komen als dat strikt noodzakelijk was. Voorzieningen sloten, openbaar vervoer was alleen beschikbaar voor cruciale beroepsgroepen, de supermarkt was alleen te bezoeken met een winkelwagentje en overal waar je kwam moest je je handen desinfecteren. (Sociale) afspraken gingen niet door, enkel via het beeldscherm, en hulp vanuit de instanties werd afgeschaald tot weinig of niets; het WMO-vervoer en de Valys-taxi lagen plat.
Stress en spanning
Als ik nu terugdenk aan die tijd van voor de zomer, dan weet ik enkel nog dat een enorme spanning zich aan het opbouwen was in mij; een angst voor het onbekende corona en of alle regels wel goed genoeg naleefde. Ik werd zenuwachtig, angstig en snauwerig, ik sliep slecht en ik voelde continu het bloed door mijn aderen razen. Ik ging naar de dokter – waar is de desinfecterende handgel? – en werd onderzocht. Nee, lichamelijk was er met mij niets aan de hand en stress zit tussen de oren. Ondertussen, als iemand aan mij vroeg hoe het ging, zei ik laconiek: ‘prima hoor! Ja, ach, we moeten erdoorheen, komt vanzelf wel weer goed hoor!’ Tot de bom barstte in juli en ik compleet overspannen en hysterisch besloot te stoppen met mijn baan. Voor mij viel op dat moment een hoop stress en spanning weg. Een beslissing waar ik tot nu toe geen spijt van heb gehad; ik werd rustiger en kon meer loslaten. De maatregelen werden ook milder en het gewone leven kwam min of meer weer op gang. Daar heb ik van genoten, maar ook die periode wordt nu wederom overschaduwd door de actualiteit. Ik check weer standaard om 14.15 uur het aantal nieuwe besmettingen en vermijd het openbaar vervoer, mensen op straat en sociaal contact. Boodschappen bestellen we weer, net zoals in het voorjaar, en de spanning maakt zich langzaamaan weer van mij meester.
Met geleidehond in het eenrichtingsverkeer
Waar ik nog wel kom, kom ik alleen met mondkapje en zie ik ook alleen maar andere mensen met mondkapjes. Dat maakt het communiceren, voor mij als slechthorende, er niet gemakkelijker op. De verstaanbaarheid neemt nog meer af dan alleen met de toegenomen afstand. Gelukkig heb ik nu wel degelijke mondkapjes met stevig ijzerdraad voor over de neus. Daardoor sluiten ze beter af en beslaat mijn bril niet meer zo erg als ‘vroeger’. Dat geeft alweer iets meer zelfvertrouwen en een gevoel van zelfredzaamheid. Dat gevoel wordt normaal gesproken nog meer versterkt door mijn geleidehond maar waar je een mens kunt uitleggen dat hij links van een lijn moet lopen of zich even moet parkeren als er een tegenligger aankomt, kun je dat aan een hond niet. Nu ze al amper werk meer heeft, is ze extra enthousiast, als ze wel aan het werk mag en wandelt ze vrolijk door en negeert alle strepen, pijlen, kruisen, stickers en verdere maatregelen. De situatie die je dan krijgt, is dat ik haar op het laatste moment probeer te corrigeren, wanneer ik ineens een tegenligger of pijl of iets dergelijks zie en dat is lastig; zeker als ik een mondkapje op heb, want dan lijkt het alsof mijn commando’s in het luchtledige verdwijnen…
Zonder einde
Dit ervaringsverhaal is een verhaal zonder einde. Hoe het in de nabije toekomst verder zal gaan met mij en met iedereen is slechts gissen en speculeren… Laten we met zijn allen ons best blijven doen om de coronacrisis eronder te krijgen, maar onszelf daarin niet te verliezen.