Een dagje Slagharen met ‘jonge’ doofblinden en hun gezinnen
Geplaatst op: 6 oktober 2025Zaterdag 27 september stond er een leuke activiteit gepland voor ‘jonge’ doofblinden en hun gezinnen: een bezoek aan attractiepark Slagharen in Overijssel. Al ruim van tevoren had ik, een doofblinde mama, mezelf aangemeld met mijn man en dochter van 4. Ook ging ik op zoek naar een schrijf-/oortolk voor de communicatie met elkaar én met de medewerkers van het park. Helaas bleek dat we maar met een zeer select gezelschap waren: geen andere gezinnen. Toch mocht de activiteit doorgaan – en dat was fijn, want we hadden ons er erg op verheugd.
De start van de dag
Het weer was ons goed gezind en even na 11 uur gingen we de poortjes door. Eerst maar eens koffie met wat lekkers in het restaurant bij de ingang. De tolken van vandaag waren Fiana en Fiona. Dat was, qua spraak én op het scherm, moeilijk uit elkaar te houden. Daarom gaven we Fiana voor het gemak maar een andere naam.
Laura hield een welkomstwoordje namens de Oogvereniging en we bespraken hoe we de dag zouden aanpakken. We hadden allerlei wensen: de zweef, de achtbaan, het reuzenrad, het schommelschip – en natuurlijk attracties waar onze kleine meid ook in kon. Omdat we maar met z’n zessen waren, besloten we gezamenlijk het park te verkennen en per attractie te bekijken wie er wel of niet in wilde (lees: durfde).
Avonturen in het park
We begonnen aan de ene kant van het park en zouden na de lunch het andere gedeelte doen. Eigenlijk zouden we om 13.00 uur gaan lunchen, maar we besloten eerst nog even de achtbaan mee te pakken. Je weet maar nooit of dat na de lunch nog goed gaat…
We dachten ook dat het later op de dag rustiger zou zijn bij de lunch, maar dat bleek niet zo. Bij de Subway stond een lange rij en je moest via een touchscreen bestellen. Dat was even wennen en schakelen. Gelukkig kon een van de tolken het scherm goed lezen en na vijf bestellingen zeiden we lachend dat ze daar zo kon gaan werken.
Het broodje smaakte heerlijk en het was fijn om even met elkaar te zitten.
Hoog in de lucht
Na de lunch kozen we voor een wat rustigere activiteit: de kabelbaan voor Laura en de monorail voor ons. Heerlijk hoog in de lucht! Wat vooral fijn was: de geluiden verstomden even. Al die attracties, mensen en muziek samen zorgen toch voor een hoop herrie.
Daarna volgden nog een aantal (kinder)attracties. We waren moe maar voldaan.
Afsluiting en terugblik
Een borrel sloegen we over – de lunch was wat later geworden – maar we ploften nog even neer op het terras om de dag te evalueren en na te denken over toekomstige activiteiten.
Alle aanwezigen hadden een ontspannen dag gehad en echt genoten. Ik sprak mijn waardering uit voor het initiatief, maar vond het jammer dat er geen andere papa’s en mama’s waren die, net als ik, slechthorend/doof én blind/slechtziend zijn. Juist de ontmoeting en het uitwisselen van ervaringen vind ik waardevol – niet alleen voor nu, maar ook voor later.
Het zou fijn zijn als mijn dochter bijvoorbeeld ook ‘lotgenoten’ zou kennen. Dat ze weet dat ze niet de enige is bij wie het allemaal net even anders gaat dan in een gezin zonder beperkingen in horen en zien.
Dus bij dezen: komt er volgend jaar weer een leuke activiteit voor ‘jonge’ doofblinden en hun gezinnen – meld je dan aan!
Een compliment voor Slagharen
Tot slot een dikke shout out naar Slagharen: het was erg goed geregeld. Als persoon met een beperking kun je een bandje krijgen, zodat je extra assistentie en tijd krijgt bij het in- en uitstappen van attracties. Ook moet je via de achteringang naar binnen.
Bij een korte rij voelden wij ons daar zelfs wat bezwaard over, maar het is een dringend verzoek van het park – en het werkte supergoed.