Grazie, mille grazie!
Geplaatst op: 2 januari 2023
Mijn Kwins, huppelkip, HOM (Hoog Opgeleide Muts), troela, blondje wat kan ik niet over haar vertellen… Ze kwam op 19 maart 2012, op de leeftijd van 2 jaar en 4 maanden mijn leven instappen en is krap 8 jaar later de deur uitgestapt. Ze mocht op ruim 10-jarige leeftijd van een welverdiend pensioen gaan genieten bij onze vrienden die haar met open armen ontvangen hebben. Door: Helma Pascaud Overdijk
In de ankers
Peter Lasaroms (KNGF) heeft Kwincy de fijne kneepjes van het geleidewerk geleerd en heeft mij thuisinstructie gegeven vanwege mijn ook slechte oren. Nadat de instructie was afgerond wilde ik met haar naar het dorp, halverwege ging ze in de ankers en wilde niet meer verder. Dus ik ben omgekeerd, Peter gebeld, die vertelde dat het een uitprobeertrucje was. Hij gaf aan wat ik moest doen en daarna…. nooit meer problemen. Ik heb aan haar een fantastisch hondje gehad die haar geleidewerk met veel plezier deed.
Aan één tas genoeg
Kwincy was tot op hoge leeftijd fit en actief, ik hoefde maar een tas te pakken en ze stond al klaar bij de deur. Grappig was wel dat ze precies wist welke tas voor welke activiteit bedoeld was. Pakte ik mijn sporttas om te gaan hardlopen bij Running Blind of mijn rugtas naar ‘opa’ (mijn vader) in den Helder, of mijn tas om boodschappen te doen, ze wist het. De boodschappentas was het minst favoriet, dat merkte je aan de mindere gretigheid waarmee ze naar de deur liep.
Mee op reis
Ze is meegegaan naar verschillende landen in onze camper. Onder meer naar België, Frankrijk, Duitsland, Spanje, overal werd vertederd gekeken naar haar zachte blonde hoofd. We hebben grappige momenten meegemaakt zoals in Frankrijk, daar werd gevraagd of ze last van haar heupen had vanwege dat rek (beugel) op haar rug.
In Oostenrijk werd verteld dat ze een muilkorf om moest in de kabelbaan maar na uitleg dat het om een ‘Blindenhund’ ging hoefde het niet. In Italië vroeg een caissière, een jong meisje, of ze alsjeblieft de Kwincy mocht aaien. Nadat ik de beugel had afgedaan ging ze op haar knieën zitten, ze stond naderhand op met tranen in haar ogen “Grazie, mille grazie”, dank, duizendmaal dank, zo lief!
Overal waar ons hondje kwam werkte ze goed, zelfs zocht ze een andere route terug naar onze camper terwijl we op de heenweg anders waren gelopen. “De genen van een postduif” grinnikte mijn man. Ze ging graag met me mee hardlopen, dat doe ik soms op rustige plekken, zodra ik mijn sportschoenen aandeed stuiterde ze vol enthousiasme om me heen.
Hondenkoekje
Humor had ze ook, als we naar het strand gingen dronken we wel eens wat bij een strandtent. Kwincy kreeg dan met regelmaat een hondenkoekje van het bedienend personeel. Op een gegeven moment bleef ze voor de ingang van de strandtent staan als we doorliepen om naar huis te gaan, blik in haar ogen “Hallo, vergeten jullie niets, hier moeten we wezen!”
Tijd voor haar oude dag
Dan is de tijd gekomen dat ze met pensioen móet, zelf heb ik het idee gehad dat ze nog wel even door kon maar je gunt haar ook de rust en vrije tijd. Als antwoord op de vraag wat heb ik gedaan om mijn hond fit en actief te houden? Ik denk dat het voornamelijk in de genen zit. De ene hond zal lang en goed werken, terwijl de andere al vroeg klaar is met werken of door een mankement eerder moet stoppen. Ik denk wel dat afwisseling in werkaanbod de hond alert houdt. Verder is het dus gewoon mazzel met de hond hebben. En mazzel heb ik met Kwincy zeker gehad!