In mijn herinnering vind ik het winterlandschap prachtig

31 januari. Het is winter, koud, wit, rijp aan de bomen en er kan op sommige plaatsen al wat geschaatst worden. Eindelijk een beetje winter in ons land. Alleen wat ik zelf opmerk vandaag, is dat ik dit alles niet meer kan zien, gelukkig nog wel voelen. Ik vond het altijd prachtig om de bomen vol in de rijp te zien staan. Zonnetje erop, strakblauwe lucht en ook de rest van het landschap is dan prachtig gehuld in een witte waas.

Elk seizoen heeft zijn mooie kanten. De lente komt er weer aan. Dan staat alles weer in bloei, worden de bomen weer voorzien met het jonge blad. Ook in de zomer heb je mooie natuurverschijnselen. De Herfst met het verkleuren van de bladeren aan de bomen.

Heimwee

Maar elke keer als de winter aanbreekt, ben ik jaloers op diegenen die dit volop kunnen bekijken en beleven. Wees gerust, ik ben niet depri of zo, integendeel, alleen begin ik steeds meer te beseffen dat ik de mooie natuur met mijn ogen niet zo kan beleven als vroeger.

Op Facebook is iedereen enthousiast over de mooie kiekjes die ze gemaakt hebben. Terecht, want het kan zo mooi zijn. Maar hoe mooi zou het zijn dat ik dit zelf ook kan gaan doen? Ik zie me vroeger nog rondlopen met een camera om prachtige foto’s te maken van de omgeving rond ons huis, het winterlandschap bij Landgoed Nienoord, het coulisselandschap in de omgeving van de Tolbertervaart, waar het Westerkwartier zo bekend om is. Dat fotograferen heeft niet zoveel zin meer. Kan de foto’s niet meer goed zien. Het spontane is er wel af.