Een klein meisje in de speeltuin naast het losloopveld schreeuwt naar haar moeder die op een bankje zit. Samen met mijn hond loop ik het park in. Ik kijk om mij heen en luister goed om te ontdekken waar die hond loopt. De moeder komt naar mij toe en vraagt of mijn hond ziek is. Verbaasd vraag ik ‘hebt u het over mijn hond?’. ‘Ja’, zegt ze, ‘het is belangrijk dat u en uw hond afstand houden’. ‘Nee hoor’, zeg ik met een glimlach, ‘Mijn hond is niet ziek, maar hij eet helaas graag poep en spuugt die er vaak thuis weer uit. Dit model is het slechtste mondkapje wat er kan zijn’. De moeder loopt terug en ik moet inwendig lachen om de verwarring en om de actuele woordenschat van kleine kinderen. Ik loop met mijn blindengeleidehond, die een plastic muilkorf draagt, verder het park in.
Veel lezers herkennen zich in de situaties van anderen. Daarom hebben we de miniblog in het leven geroepen: een kort persoonlijk verhaal van maximaal 120 woorden waarin een grappige, ontroerende of verrassende situatie rondom het leven met minder zicht wordt beschreven.
Doet u ook mee? Mail uw miniblog naar communicatie@oogvereniging.nl. Dit mag anoniem, maar hoeft niet. De redactie behoudt het recht om verhalen in te korten of niet te plaatsen.