Nieuwe miniblog: Vallen en opstaan

Mijn vader is vanwege zijn ogen in de tweede wereldoorlog bij de mobilisering afgekeurd als dienstplichtige bij de marine, na daarvoor wél gewoon zijn dienstplicht te hebben vervuld. Ook de problemen met mijn ogen kwamen naar voren tijdens mijn dienstplichtkeuring in 1965: ik werd naar Utrecht gestuurd voor een oogkeuring in het militair hospitaal. Na die keuring heb ik niets meer van deze oogartsen vernomen. Wel werd ik (als nachtblinde) ingedeeld bij de parate troepen als verkenner/radiotelefonist, met vele oefeningen, die meestal ’s nachts plaatsvonden. Mijn diensttijd heb ik afgemaakt met veel bijna-ongelukken, hetgeen niet bepaald goed is geweest voor m’n zenuwgestel. Hierna ging ik aan het werk op kantoor. Na vrijwel elke werkdag had ik hoofdpijn. Uiteindelijk werd op mijn 40ste RP geconstateerd, werd ik volledig afgekeurd en mocht ik niet meer autorijden. Voetballen kon ik gelukkig nog wel, maar na een hersenschudding en een gebroken neus ben ik maar gaan tennissen. Na een depressie mocht ik ook niet meer fietsen. Tegenwoordig loop ik met een zonnebril, een petje en een stok. Leven met een oogaandoening heeft mij geleerd afscheid te nemen van veel dingen die ik leuk vind, letterlijk met veel vallen en opstaan. En nog steeds hoor ik mensen wel eens zeggen: ‘snap jij nou dat hij is afgekeurd vanwege z’n ogen?’

Deel uw ervaring in een miniblog!

Veel lezers herkennen zich in de situaties van anderen. Daarom hebben we de miniblog in het leven geroepen: een kort persoonlijk verhaal van maximaal 120 woorden waarin een grappige, ontroerende of verrassende situatie rondom het leven met minder zicht wordt beschreven.

Doet u ook mee? Mail uw miniblog naar communicatie@oogvereniging.nl. Dit mag anoniem, maar hoeft niet. De redactie behoudt het recht om verhalen in te korten of niet te plaatsen.