Thuis in Nederland: Milad Beyki

Door: Marijke Osinga

Vogels in een kooi

Na een bijeenkomst over digitale toegankelijkheid voor mensen met een visuele beperking (Digiwijs) gaat Milad Beyki op 2 maart mee naar mijn huis. Hij heeft mij de gelegenheid gegeven hem te interviewen. Hij knielt neer voor een logé van mij, een vogel, om hem toe te spreken en hem een handje noten te voeren die hij uit zijn tas heeft gehaald. De vogel kirt tevreden. “Ik houd niet zo van vogels in een kooi”, vertrouwt hij me toe.

De huisbaas van Milad is vlak voor dit bezoek overleden. Milad heeft van de erfgenamen van de overledene te horen gekregen dat hij binnen drie maanden een nieuwe woning moet betrekken. “Ik ben erg verdrietig. De huisbaas was een goede vriend van mij. We speelden vaak muziek. Nu hij er niet meer is, voel ik me niet fijn in zijn huis.”

2 bachelors en een master

Milad kwam in 2010 naar Nederland om zijn kansen op een toekomst, waarin hij betaald werk zou hebben, te vergroten. “Ik ben geboren in Delijan, een stad in Iran. Ik ben slechtziend. Ik heb er een bachelor in landbouw gehaald. Blinden en slechtzienden krijgen in Iran geen werk. Dat zou in Nederland anders zijn. Een goede vriend van mij had me dat gezegd.”

Milad schreef zich in aan de Erasmus Universiteit en haalde een bachelor in International Business Administration, een master in Duurzaamheid en is nu bezig aan een bachelor in Filosofie.

“Zolang ik studeer, word ik niet uitgezet”

“Ik studeer nog steeds omdat ik geen werk kan vinden in Nederland. Zolang ik studeer, word ik niet uitgezet. Ik wil niet naar Iran terug omdat ik het regime dat er nu is, vreselijk vind. Ik heb de afgelopen tien jaar regelmatig een kerk bezocht en ben me steeds meer een Christen gaan voelen, wat de terugkeer naar mijn vaderland ook bemoeilijkt.” Als ik hem vraag hoe hij tot de keuze van zijn huidige studie is gekomen, zegt hij eenvoudig: “Filosofie is de goedkoopste studie die ik aan de Erasmus Universiteit kan doen. Mijn ouders financieren mijn studie.”

Studiefinanciering zegt Milad niet te krijgen omdat hij geen vluchteling of statushouder is, dus niet inburgert, en geen Nederlands staatsburger is. Recht op geld van de gemeente is volgens hem om dezelfde reden niet mogelijk.

Belemmeringen

Op mijn vraag wat hem belemmert om werk te vinden, antwoordt Milad: “Mijn naam schrikt toekomstige werkgevers al af. Als ze horen dat ik slecht zie, is de drempel nog veel groter. Nu begint ook mijn leeftijd een rol te spelen.”

Over de rol van de Erasmusuniversiteit bij het vinden van werk is Milad zeer kritisch:

“De Erasmus Universiteit heeft geen banen voor mensen met een functiebeperking. Ze doen ook niet aan recruitment voor deze doelgroep. Plaatsing van mensen met een beperking binnen de universiteit om meer kansen op de arbeidsmarkt te hebben, is er niet. In zijn beleid op het gebied van inclusie en diversiteit is de Universiteit vergeten de doelgroep van mensen met een beperking mee te nemen.”

Vertaalslag

Ook voor faciliteiten om te studeren komt de universiteit in de ogen van Milad er niet goed van af. Hij zegt daarover onder meer: “Ik heb een spraakprogramma, dat gedrukte tekst voorleest, VoiceOver. Dit programma leest wel PDF en Word-bestanden, maar alleen als ze origineel zijn. Geen ‘image PDF’. Dat moet geconverteerd worden met OCR (Original Character Recognition), een speciaal computerprogramma [voor tekstherkenning, red.], en daarna kan het als PDF gebruikt worden. Het probleem is dat de tentamens me vaak in een vorm worden aangeleverd die voor mij in eerste instantie niet leesbaar is. Ik moet dus, voordat ik de vragen kan gaan beantwoorden, eerst voor de computer nog een vertaalslag maken.”

“Vraag blijft hoe ik aan een baan kom”

“Ik had wel bijna een baan bij de ABN AMRO Bank via een bemiddelingsbureau voor mensen met een visuele of auditieve beperking. Het zou om een contract voor een jaar gaan. Het bureau durfde uiteindelijk toch niet het risico aan. Ze zouden voor mij een werkvergunning moeten aanvragen. Verder zouden er voor mij aanpassingen op de werkplek gerealiseerd moeten worden. Dat zou het bureau geld kosten. Ze waren bang het geld niet terug te verdienen.”

“Met het opzetten van een eigen bedrijf ben ik jaren bezig geweest. De voorwaarden, die de IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst) stelde, waren ondoorzichtig en veranderden telkens. Had ik hen aangetoond dat ik genoeg spaargeld had om iets voor mezelf in Nederland te beginnen, dan eisten ze een uitgebreider bedrijfsplan. Bleek dat voldoende, dan was de begeleider, die ik bij het opzetten van mijn bedrijf had opgevoerd, niet valide in hun ogen. Uiteindelijk heb ik de moed opgegeven. Vraag blijft wel hoe ik als slechtziende Iraanse man in Nederland aan een baan kom.”

Spijt?

Op mijn vraag of hij spijt heeft van zijn gemaakte keuze, antwoordt hij: “Een beetje, maar niet heel veel. Nederland is een mooi land met een goede infrastructuur en kent wel diversiteit.”

Milad heeft zich bij een kerk in Rotterdam aangesloten. Het betreft hier de kerk `Het Noorderlicht`, die zich vlak bij zijn huis bevindt. “Ook daar word ik niet geaccepteerd. Mensen spreken even met mij en gaan dan bij elkaar staan. Zo verging het ook Syrische Christenen. Zij konden geen aansluiting bij de Nederlanders vinden. Met een van hen, die de kerk bezocht, ben ik bevriend geraakt. Wat me met de Nederlandse mensen in de kerk verbindt, is het samen muziek maken.”

Beter Zien Anders Kijken

Wel voelt Milad zich thuis bij mensen met een visuele beperking. Vooral Beter Zien Anders Kijken ervaart hij als heel warm. Beter Zien Anders Kijken is een organisatie die zich inzet voor migranten met een visuele beperking in Rotterdam. “De meeste vrienden die ik in Nederland gemaakt heb, hebben een niet-Nederlandse achtergrond”, zegt Milad.

Geen huis meer, geen baan, een studie om terugkeer naar Iran tegen te gaan en ten slotte een zeer beperkt budget waarmee hij moet rondkomen: Milad lijkt opgesloten te zijn in een uitzichtloze toekomst.

Over Marijke Osinga

Marijke Osinga is jurist. Daarnaast schrijft ze verhalen en houdt ze interviews. Dit laatste doet ze omdat ze graag iets wil doen aan de beeldvorming van mensen met een beperking. Zelf is ze slechtziend en linkszijdig spastisch. Ze heeft een zoon van 16 met wie ze samen in een appartement woont. Bij de Oogvereniging maakt ze deel uit van de ledenraad.